معتادم...

هیچ وقت فکر نمی کردم دوباره معتاد بشم ....اول وبلاگ و حالا هم اینستاگرام ....آخه مگه کسی می تونه از صفحه های مثل مال نشنال جئوگرافی و نیچر و ...بگذره ...مگه میشه ...

+اگه صفحه ی خوبی میشناسد معرفی کنید ....

قدرت

امروز اولین تولد عمرم رو دیدم ...کارآموزی توی بیمارستان آرش خودش شده یه توفیق اجباری ...امروز به معنای حقیقی به عظمت خدا پی بردم ...لا حول ولا قوه الا بالله.....

واقعا امنه؟؟؟

عوض کردن گوشی همان و وارد شدن به یک دنیای مجازی دیگه همان ...بیشترین حسی که دارم عدم اطمینانه ...وایبر و اینستاگرام و هزار چیز دیگه هنوز نتونستم من رو قانع بکنن که محیط امنی هستن ....چرا یکی مثل من این حس عدم امنیت رو داره و هزاران نفر دیگه اینقدر آزادانه برخورد می کنن و از بی اهمیت ترین عکس های خصوصیشون هم نمی گذرن ...واقعا امنه ؟؟؟؟

آواز دهل ، ساکسیفون ، هر ساز بادی :)

امروز ترم جدید شروع شد ، ترم آخر درسی ...البته با یکمی تاخیر :) ....بازم با کلی بی برنامگی ....هنوز نمرات ترم پیش نیومده که این ترم شروع شد ...کلاس ها هم تازه جاشون مشخص نشده ...استادها هم به صورت مجهول الهویه هستند ....حالا جهت اون هایی که فکر می کنن دانشگاه تهران چه تحفه ای هست ....این آش شله قلمکار ای که می بینید همون دانشگاه تهران معروفه ... به قول معروف آواز دهل از دور خوش است ....

الوعده وفا

گفتن این الله اکبر شب بیست و دو بهمن شده یه سنت دیرینه توی خانواده ی ما ...ساعت که نزدیک 9 میشه همسایه های طبقه بالا و پایین رو که از قضا از خانواده هستن :) رو پدر خبر می کنه و همه همراه هم می ریم پشت بوم ...هر سال که می گذره اون شور و شوق بین ما زیاد میشه اما این شور و شوق بین ساکنین دیگه ی کوچه کمتر و کمتر میشه... نمی دونم چی بگم ...نمی دونم چرا ...فقط ....امیدوارم همین جمعیت هم که الوعده وفا کردن و هر سال الله اکبر رو به گوش همه می رسونن کم نشن ....

تصمیم بزرگ

چرا وقتی برای دیگران اتفاق های بزرگ می افته ما تصمیم های بزرگ می گیریم ؟؟؟مهم نیست اون اتفاق خوب باشه یا بد این ماییم که تصمیم های بزرگ برای آینده مون می گیریم ...تصمیمی هایی که می خوایم از امروز عملیشون کنیم نه اون شنبه ی معروف....چند روزه توی فکرم برای تصمیم برای یه تصمیم بزرگ :)....

پیچیده

این روزها احتیاج دارم که ...تنها نباشم ...دلم گرفته ، بی خودی دلم گرفته مثل خیلی وقت هایی که دل آدم بی خود می گیره ...اما متاسفانه دوستان وقت ندارن و هر کدوم گرفتاری خودشون رو دارن ....اینقدر دلم گرفته که یه پیاده روی هم حالم رو خوب می کنه ...این آدم عجب موجود پیچیده ایه هیچ چیزش به آدمیزاد نبرده!!!

اصلا چی میشه که دل آدم بی خودی می گیره .....

چرا این دانشگاه شروع نمی شه ....

وقتی فهمیدم بیمارستان کجاست دچار فوبی شدم ...فوبی نوزاد شیشه ای :)....

یک دنیا حرف

خاطرات علم

بیکاری

+ این شد نتیجه دو روز سوزن زدن !!! ...عاشق این کارم...