۱۳۹۴/۱۰/۲۸ دوشنبه
بزرگ شدن دقیقا هیچ حس خاصی نداره، نه هیجان، نه حسی خوب، نه درد، بزرگ شدن هیچ حسی نداره، درست مثل کما، وقتی تا یه حدی بزرگ شدی، اونوقت از کما بیدار میشی و میبینی چه چیزهایی به دست آوردی و چه چیزهایی رو از دست دادی، به هر حال....تولدم مبارک، امروز یکی از روزهای خوب زندگیم بود، با دوست های خوب و خاطرات خوب...
از همین تریبون از تمام دوستانی که در این فصل سرما با لوله کشی دماغشون مشکل دارند، خواهش می کنم، تقاضای عاجزانه دارم، لطفا از دستمال کاغذی استفاده کنید، این صدای فین فین چیه راه می اندازید، مردم نیاز به آرامش دارند، نیاز دارن تو اتوبوس درس بخونن، نیاز دارن مشخ هاشون رو تو اتوبوس انجام بدن، چرا با این ارکستر سمفونی میرید روی اعصاب و روان مردم، کافی از بغل دستی تقاضای دستمال کاغذی کنید، تازه متوجه میشید از جون و دل بهتون دستمال میده، والا...مشکلاتتون رو حل کنید، بعد وارد وسایل حمل و نقل عمومی بشید:)
.
بنده از همین تریبون از دوستانی که فکر می کنن صدا قشنگ هستند نیز تقاضا دارم، لطفا این صدای قشنگ رو بزارید در خلوت و حمام آزاد کنید، والا به ما چه ربطی داره که فلان فلان شد و دلتون شکست، من باب صدای ارزشمند شما عرض می کنم، این صدا رو هر جایی استفاده نکنید، حیفه!!!
.
بنده از همین تریبون از دوست داران موسیقی تقاضا می کنم که این سمفونی های صبح گاهی که قراره تو گوش خودشون باشه ولی تو کل واگن قطار پخش میشه رو تبدیل کنن به اجرای خصوصی، والا، الان به درجه ای رسیدیم که به صورت وای فای میتونیم بگیم بغل دستی چی گوش میده، خواننده تو کدوم دستگاه می خونه، تحلیل هم انجام بدیم، پس خواهشا اگه دوست دارید کر بشید ما دوست نداریم کر بشیم!!!
.
فرهنگ استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی رو یاد بگیریم
.
بعد از مدت ها آسمان تهران حال خوبی داره، متعاقبا حال همه ی ما خوب است، خدایا شکر بابت حال خوب ...
هر کدوم از ما مرتکب جرمی شدیم که اون رو به پای جنایت نمیزاریم، میگیم تنها راه ما بود، تنها راه فرار، کارهایی کردیم که از چشم دیگران پوشیده است و اگه نمایان بشه تصور دیگران رو نسبت به ما عوض می کنه، شاید این کارهای ما هنوز گریبان گیرمون نشده باشه، اما روزی میرسی که نتیجه اش رو می بینیم، ماه همیشه پشت ابر نمی مونه، کافیه به سیر تاریخ نگاه کنیم تا همه چیز برامون روشن بشه، قط امیدوارم اون روز زیاد آبروریزی نشه...
.
کتاب and then there were none یکی دیگه از شاهکارهای آگاتاکریستی هست که پیشنهاد می کنم بخونید ، دقیقا نمی دونم که آیا ترجمه اش هم هست یا نه و به چه اسمی ؟
.
به نظر من همه ی آدم ها توانایی انجام جنایت و قتل رو دارن، ولی خداروشکر جراتش رو ندارن، من قتل های تمییز و حساب شده رو خیلی دوست دارم :) این نوع قتل ها نشون دهنده ی هوش بالای قاتله، اتفاقا یکی از کارهای سخت دنیا باید قتل باشه!
.
باور بفرمایید روح لطیف و اینجور چیزها شامل حال همه ی بانوان نمیشه...
.
ایشالا روزی رو ببینیم بدون هیچ جرم و جنایتی ، در صلح کامل...
من باب روابط گل منگولی این ریز میزه کشورک ها با ایران باید گفت ، کومور دیگه کجاست؟ اینم کشوره؟ آخه جیبوتی رو کجای دلم بزارم؟؟
خب این از روابط، میریم سراغ ضوابط ،اشاره می کنن سکوت پیشه کن رستگار شوی، خب بحث دیگه ای نمی مونه
.
در گوشی بزارید بگم، به خانواده هم توصیه و وصیت کردم، جنازه ام رو هم به بیمارستان دولتی آموزشی، روی آموزشی بودن تاکید دارم ، نبرن! والا آدم جونش رو دوست داره
.
تحت تاثیر نباشید، سعی کنید تحت تاثیر نباشید، حداقل تحت تاثیر فیلم های خوب باشید...
.
یه زمانی بود که کتاب رو اصلا زمین نمیذاشتم، بدون فاصله کتاب بعدی رو شروع می کردم، ذهنم دنیایی بود پر از شخصیت های تازه و جاندار!، یه بنده خدایی به من گفت از سرت می افته اینطور کتاب خوندن، اون موقع فکر می کردم که این اتفاق برای من نمی افته، ولی حالا می بینم نه دچار شدم، کتاب، کتاب، کتاب بخونید
.
در آخر اینکه زندگی رو با دیگران تقسیم کنید، وقتتنون رو به خانواده و دوستان اختصاص بدین، یه وقت خیلی دیر میشه
.
.
.
چه چیزی می تونه بد تر از این باشه که کارت صدای کامپیوترت بسوزه، اونم با یک عالمه کاری که با کامپیوتر داری :(
بعضی فیلم ها اصلا داستان ندارن، فقط محض ساخته شدن هستن، والا !
مدرسه رفتن دوران ما آداب و رسوم خاص خودش رو داشت، از بیدار شدن صبحش بگیر تا خواب شب و تکلیف و امضای کارنامه، مشق نوشتن جزئی از شکنجه بود و هر موقعیتی شعر و شعار مربوط به خودش رو داشت، از روز کارنامه و روز عزا و کمربند گرفته تا شعرهای فولکلور! صبحگاهی به هنگام ورود معلم، بماند که هر معلم هم اخلاق خاص خودش رو داشت و تنبیه خاص خودش، بعضی ها اخلاق محور بودن و بعضی ها هم اخلاق دور محور اون ها می گشت، خلاصه اینکه کسی نبود که رغبت مشخ! درس تو وجودش باشه و استرس روز امتحان رو نداشته باشه، غرض از این زیاده گویی ها این بود که بگم بنده یک پسر دایی دارم که وقتی مدارس تعطیل میشه گریه میکنه و آه و ناله که چرا تعطیل شدم، در جهت جبران هم میشینه 20 صفحه، دقیقا 20 صفحه مشخ! می نویسه که جبران کرده باشه، آبرو برا ما نذاشته این بچه، هر چقدر میگم این رسم دانش آموزی نیست به گوشش نمیره، این از اون دانش آموز هاست که شعر معروف چوب معلم گل ، هرکی نخوره خله ، به گوشش نخورده، بزرگ بشه خوب میشه ایشالا...
خاطرات خودتون رو از دوران مدرسه بنویسید...
