بچه محترم و مادر محترمش

تا حالا شده با دیدن یه بچه با خودتون بگید، من بچم رو اینطور تربیت نمی کنم!

امروز من تو این موقعیت بودم، این پسر عزیز مادر! انواع مختلف ورزش اتوبوس پیمایی رو انجام داد و بعد از صرف تغذیه به جا مانده در کیف که معلوم نبود مال کدوم همکلاسیش هست اظهار داشت خوابش میاد و به این شکل استراحت فرمود، بعد از پیاده شدن هم مادر محترمش لطف کرد و کرایه پرداخت نکرد که موجب داد و بیداد راننده ی محترم تر شد، در این موقعیت بود که تصمیم گرفتم چنین جواهری تحویل جامعه ندم، جالب اینجاست که مادر محترمش! اظهار داشت که فرزند محترمش بچه خوب کلاسشونه!!!

.

خداوند فرزندان صالح نصیب همه بکنه، نه چنین جواهرهایی. ..

روزگار

سه شنبه

اگه از من بپرسن بهترین دارایی که داری چی هست قطعا بدون درنگ می گم سلامتی، سلامتی خودم و تمام اعضای خانواده، گشتن و چرخ زدن تو فضای بیمارستان می تونه ارزش این دارایی رو به شما نشون بده، با توجه به شغل و محیط کارم می تونم این رو قاطعانه بگم. بیمارستان مرکز طبی یکی از جاهایی هست که درد و رنج زیادی رو تو بطن خودش داره، بچه هایی از تمام سنین و تمام قومیت ها،‌ تنها دعایی که می تونم بکنم اینه که خدا به همه سلامتی بده

.

.

.

وبلاگ های دوستان رو که نگاه می کردم متوجه شدم نه تنها من، بلکه خیلی از دوستان دست از نوشتن شستن و غیبتی طولانی دارن، یکی از این وبلاگ ها سیمرغ عزیز هست که دلم براش خیلی تنگ شده.

ملت ایرانی و پشتکار

با تشکر از کسی که تمام پست های من رو مطالعه کرد، من خودم وقت نمی کنم چیزی اینجا بنویسم، لا اقل چند تا نظر میگذاشتید!!! باورم نمیشه ، 588 پست رو نگاه کردن، آفرین به پشتکار!!! 

مدرک کلاس صد در صد تضمینی!

جامعه فرهیخته گرامی باور بفرمایید هر حرکتی کلاس!!! نیست و هر کلامی شایسته فرهیختگانی چون شما نیست، والا!!! گفتن oh yes, oh my gosh و در مواردی نو ظهور تر OMG نشانه ی درک و شعور بالا و متعالی شما نیست، دوست عزیزی که موزیک خارجی گوش میدی و چیزی نمی فهمی جز اصوات نا مفهوم و چنان کله تکان میدی که بنده نگران مهره ی دوم گردن شما هستم، باور بفرمایید چنین نیست، فرهیختگان رو عرض می کنم، دوست عزیزی که تا حالا بلد نبودی بنویسی اگزوپری باور بفرما شازده کوچولو خواندن و محو شدن تو افق کلاس نیست، فرهیخته ی محترم، اصلا هیچ نیازی به کلاس نیست، شما فقط زحمت بکش صبح به صبح که میای مترو دعوا راه ننداز و دندونات رو مسواک کن، بنده به شما مدرک کلاس و فرهیختگی تضمینی میدم، والا!!!!

پریباد

تصور کنید شهری دور در جایی کاملا ناشناخته، مردم این شهر نیمی عادی و نیمه افسانه ای هستن، تصور کنید هری پاتر و رستم وامیرارسلان از اهالی همین شهر هستند، فکر کنید من و شمای عادی هم اهل این شهر هستیم، همه چیزجادویی و عادی است ...قصه درباره ی شهری است به نام پریباد با جغرافیایی ناشناخته که یک شبه با باد محو میشه ...

خیلی تلاش کردم تا توضیحی کامل و جالب درباره ی کتاب پریباد بدم اما ...شرمنده

به همگی توصیه می کنم حتما این کتاب رو مطالعه کنید، داستان بسیار جذاب و خواندنی است 

این کتاب نوشته ی محمدعلی علومی است ،به جرات می تونم بگم در بین کتاب هایی که تا به حال خوندم( که تعدادشون هم کم نیست) جایگاه ویژه ای داره

تخته

همونطور که نوشتن وبلاگ رو به انقراض میره، حوصله و خلاقیت وبلاگ نویس هایی مثل امثال من هم رو به افول داره، کم کم باید درب این مکان تخته شود

رنج های قضاوت

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ

اى کسانى که ایمان آورده‏اید از بسیارى از گمان ها بپرهیزید که پاره‏ اى از گمان ها گناه است...

(آیه 12، سوره حجرات)

.

.

چرا با قضاوت خودتون دیگران رو رنج میدید؟؟؟؟؟

النظافة من الایمان

تو این دوره زمونه که دینداری تو چشم بعضی ها املی جلوه می کنم و برای بعضی ها دست و پا گیره حداقل ما که ادعای دین داریم باید تمام تلاشمون رو برای جلوه ی درست! دین بکنیم، وقتی می گم جلوه هم منظورم رفتار و هم ظاهر، واقعا متاسفم برای افرادی که ذره ای از این چیزها بویی نبردن، متاسفانه مواردی رو می بینم که دردم رو بیشتر می کنه، خانم هایی که نه ظاهر مرتب ( اشتباه برداشت نکنید، نه ظاهری که جلب توجه کنه!) دارند و نه اخلاق خوب و همچنین آقایان که اون ها هم نه ظاهر مناسب و مرتب دارند و نه اخلاق مناسب، و بازخورد هایی رو می بینم که واقعا شرم آوره و در افکار عمومی به پای تمام افراد دیندار و باتقوا! گذاشته می شه، چرا باید طوری باشه که در فیلم ها ( به خصوص سینما) افراد بی ثبات و مشکل دار در قالب ! دقت کنید در قالب افراد مذهبی باشن، واقعا درد دارم، درد سهمناک....

.

متاسفانه با یکی از این افراد در جایی همکلاس هستم، چیزهایی در توصیف این فرد از دیگران می شنوم که اصلا خوب نیست، اصلا...

از نقیب الممالک تا سالوادور دالی!

قبلاها نوشتن کار آسون تری بود، اون موقع ها که هنوز از شبکه های تصویری خبری نبود و همه چیز بر پایه ی همین وبلاگ ها می چرخید، اون موقع ها که هنوز کوچ کردن از این سرویس دهنده به اون یکی مد نشده بود و همه یکجا نشین بودیم تو همون یکی دو تا سرویس دهنده وبلاگ، اون موقع ها همه چیز ساده بود، کافی بود بنویسی، قطعا خواننده داشتی، کم کم همه چیز پیچیده شد، سلیقه ها تغییر کرد، سیر روزنگار و عشق نگار ! و هزار چیز دیگه شروع شد و هیچ کس حتی فکرش رو نمی کرد که یه روز این کوچ های فصلی منجر به خالی از نویسنده شدن وبلاگ بشه، اینجا همه چیز ساده بود فقط و فقط کلمات که پشت سر هم ردیف می شدن و هیچ نیازی به وسواس نداشتن، اما حالا همه چیز تغییر کرده، کلمات به صف نمی شن، ارتباطی وجود نداره ، فقط و فقط عکس ها هستن که توی شبکه های اجتماعی تصویری به اشتراک گذاشته میشن، حساسیت و وسواس زیاد شده، حالا زاویه و شدت تابش نور، پرسپکتیو و هزار چیز دیگه مهم شده، حالا همه دوربین به دست شدن و برای خودشون سالوادور دالی، حالا همه چیز در رنگ و چیدمان و نور خلاصه میشه، هیچ وقت نمی تونیم از توی این عکس های طراحی شده چیزی بفهمیم، قبلا می تونستیم از پشت کلمات نویسنده رو ببینیم اما حالا همه چیز فرق کرده ، همه چیز اون قدر پیچیده شده که نتونم دوستان واقعی رو از پشت این عکس های رنگی رنگی تشخیص بدم

.

.

به یاد تمام دوستان وبلاگ که دیگه نیستن، یا کمرنگ تر هستن

گینس در گینس!

دیگه طنزهای این روزها هم بوی طعنه های سیاسی و ... میده! من با این طنزها خنده ام نمی گیره! چرا؟؟؟ چه طور ما با طنزهایی مثل مومیایی 3 که بدون موقعیت مکانی! می تونیم ساعت ها بخندیم؟! 

این ها همه پرسش های بعد از گینس...والا!!!