یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ
اى کسانى که ایمان آوردهاید از بسیارى از گمان ها بپرهیزید که پاره اى از گمان ها گناه است...
(آیه 12، سوره حجرات)
.
.
چرا با قضاوت خودتون دیگران رو رنج میدید؟؟؟؟؟
تو این دوره زمونه که دینداری تو چشم بعضی ها املی جلوه می کنم و برای بعضی ها دست و پا گیره حداقل ما که ادعای دین داریم باید تمام تلاشمون رو برای جلوه ی درست! دین بکنیم، وقتی می گم جلوه هم منظورم رفتار و هم ظاهر، واقعا متاسفم برای افرادی که ذره ای از این چیزها بویی نبردن، متاسفانه مواردی رو می بینم که دردم رو بیشتر می کنه، خانم هایی که نه ظاهر مرتب ( اشتباه برداشت نکنید، نه ظاهری که جلب توجه کنه!) دارند و نه اخلاق خوب و همچنین آقایان که اون ها هم نه ظاهر مناسب و مرتب دارند و نه اخلاق مناسب، و بازخورد هایی رو می بینم که واقعا شرم آوره و در افکار عمومی به پای تمام افراد دیندار و باتقوا! گذاشته می شه، چرا باید طوری باشه که در فیلم ها ( به خصوص سینما) افراد بی ثبات و مشکل دار در قالب ! دقت کنید در قالب افراد مذهبی باشن، واقعا درد دارم، درد سهمناک....
.
متاسفانه با یکی از این افراد در جایی همکلاس هستم، چیزهایی در توصیف این فرد از دیگران می شنوم که اصلا خوب نیست، اصلا...
قبلاها نوشتن کار آسون تری بود، اون موقع ها که هنوز از شبکه های تصویری خبری نبود و همه چیز بر پایه ی همین وبلاگ ها می چرخید، اون موقع ها که هنوز کوچ کردن از این سرویس دهنده به اون یکی مد نشده بود و همه یکجا نشین بودیم تو همون یکی دو تا سرویس دهنده وبلاگ، اون موقع ها همه چیز ساده بود، کافی بود بنویسی، قطعا خواننده داشتی، کم کم همه چیز پیچیده شد، سلیقه ها تغییر کرد، سیر روزنگار و عشق نگار ! و هزار چیز دیگه شروع شد و هیچ کس حتی فکرش رو نمی کرد که یه روز این کوچ های فصلی منجر به خالی از نویسنده شدن وبلاگ بشه، اینجا همه چیز ساده بود فقط و فقط کلمات که پشت سر هم ردیف می شدن و هیچ نیازی به وسواس نداشتن، اما حالا همه چیز تغییر کرده، کلمات به صف نمی شن، ارتباطی وجود نداره ، فقط و فقط عکس ها هستن که توی شبکه های اجتماعی تصویری به اشتراک گذاشته میشن، حساسیت و وسواس زیاد شده، حالا زاویه و شدت تابش نور، پرسپکتیو و هزار چیز دیگه مهم شده، حالا همه دوربین به دست شدن و برای خودشون سالوادور دالی، حالا همه چیز در رنگ و چیدمان و نور خلاصه میشه، هیچ وقت نمی تونیم از توی این عکس های طراحی شده چیزی بفهمیم، قبلا می تونستیم از پشت کلمات نویسنده رو ببینیم اما حالا همه چیز فرق کرده ، همه چیز اون قدر پیچیده شده که نتونم دوستان واقعی رو از پشت این عکس های رنگی رنگی تشخیص بدم
.
.
به یاد تمام دوستان وبلاگ که دیگه نیستن، یا کمرنگ تر هستن
تا حالا شهر متروکه دیدید؟ الان وبلاگ چنین حالتی داره، یا کسی نیست، یا اگه باشه چراغ خاموش میره و میاد، این بود اهداف ما؟؟؟ این بود
تابستون همیشه یکسری تراژدی داره و یکسری نوستالژی و یکسری اتفاقات خوب...تابستون شما خوش
قراره فردا واقعا شنبه باشه و شروع واقعی، باید آماده شد...
.
عکس هلو رو گرفتم تا تو زمستون خودم رو شکنجه بدم، والا....مردم خل شدن
